Zawiadomienie o śmierci
Z wielkim smutkiem w sercu chcemy dzisiaj pożegnać naszą przyjaciółkę, koleżankę ze szkolnej ławki i korytarza – Emilkę Szczyrbę. Emilka miała u każdego z nas swoje miejsce w sercu. Wszyscy zapamiętamy ją jako cudowną i ciepłą osobę, która wniosła w nasze szkolne życie tak wiele serca, światła i uśmiechu. Była znana ze swojej życzliwości i dobrego serca. Gdy ktoś potrzebował pomocy, dobrej rady, nigdy nie odmawiała.
Spędziła z nami półtora roku. I chociaż wydaje się, że to tak niewiele czasu, to dała się poznać jako osoba, o której nigdy nie zapomnimy. Codziennie swoim uśmiechem napawała nas dobrą energią. Była pozytywnie zakręcona i to chyba nas w niej najbardziej urzekło. W życiu doceniała drobnostki, które dawały jej radość, cieszyła się nimi. Kierowała się wyznaczonymi celami, będąc osobą ambitną. Lubiła poznawać nowych ludzi, którzy doceniali ją za jej szczerość, dobroć i życzliwość. W czasie gorszych dni była gotowa pomóc i poprawić nam humor. Mieliśmy nadzieję, że zostanie z nami, nie tylko przez cztery szkolne lata, ale i dłużej. Niestety, pozostanie po niej tylko ciążąca pustka i myśl o tym, że może kiedyś jeszcze się spotkamy. Odeszła cicho, niespodziewanie, bez słów pożegnania. Pozostawiła nam jedynie pytanie, dlaczego tak wspaniałą osobę Bóg właśnie teraz wezwał do siebie?
Niech pociechą dla naszych zasmuconych serc będą słowa Kolędy dla nieobecnych Zbigniewa Preisnera:
I choć przygasł świąteczny gwar
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu (…)
Nie trzeba żałować przyjaciół.
Gdziekolwiek są, dobrze im jest,
Bo są z nami, choć w innej postaci (…)
Odeszli po to, by żyć
I tym razem będą żyć wiecznie
Spędziła z nami półtora roku. I chociaż wydaje się, że to tak niewiele czasu, to dała się poznać jako osoba, o której nigdy nie zapomnimy. Codziennie swoim uśmiechem napawała nas dobrą energią. Była pozytywnie zakręcona i to chyba nas w niej najbardziej urzekło. W życiu doceniała drobnostki, które dawały jej radość, cieszyła się nimi. Kierowała się wyznaczonymi celami, będąc osobą ambitną. Lubiła poznawać nowych ludzi, którzy doceniali ją za jej szczerość, dobroć i życzliwość. W czasie gorszych dni była gotowa pomóc i poprawić nam humor. Mieliśmy nadzieję, że zostanie z nami, nie tylko przez cztery szkolne lata, ale i dłużej. Niestety, pozostanie po niej tylko ciążąca pustka i myśl o tym, że może kiedyś jeszcze się spotkamy. Odeszła cicho, niespodziewanie, bez słów pożegnania. Pozostawiła nam jedynie pytanie, dlaczego tak wspaniałą osobę Bóg właśnie teraz wezwał do siebie?
Niech pociechą dla naszych zasmuconych serc będą słowa Kolędy dla nieobecnych Zbigniewa Preisnera:
I choć przygasł świąteczny gwar
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu (…)
Nie trzeba żałować przyjaciół.
Gdziekolwiek są, dobrze im jest,
Bo są z nami, choć w innej postaci (…)
Odeszli po to, by żyć
I tym razem będą żyć wiecznie
